فرتــ نکنــــــــــــ

آمیختـه با مازنیـــــ

آمیختـه به ذاتــــــ اقـدســـــــــ

فرهاد و انقـد

روز اولـــــ آشناییــــــ:

فرهـاد کـه بـرای خریـد نانـــــ بیرونـــــ رفته بـود

مثلــــ همیشـه کفـــ دختـر تو بالای شـهر با چشمهای میخیــــ هدیـه از عـروســــ موطلاییـــ شعبونــــ کدخـدا

بعـد فوتـــــــ برادرزاده ه ارشـد کدخدا ولــــ میگشتــــــ کـه با زنشــــ انـقد  آشنـا شــد.

اونـــ که بعـد رفیقـــ بازی با حداقل سیزده تا دختر به صورتــــ رابطه کامـل و پنجـاه تا هفتـاد تا رابطـه ی صحبتـ و مکالمـه توی رستورانـهای شـهرهای اطرافـــــ شهرشــــــ

دیـد انقـد داره از خیابونــــــ رد میشـه وقتی دخـتره با هـر قدمــــ پشتـ سرشـو نگاه میکــردو باقلقلکـ چشمیـــ فرهاد یهـو دلشـ قیریویریــــ رفتــــــ. بهشـ گفتـــ :اتا کمـــ جلو تر برو

انقـد با عشـوه نگـاش کرد و گفتـــــ:  چیـه؟ بـله؟

فرهـاد : اتـا شماره هادمـ زنگـــ زنـدیــــ؟

انقـد: چچیــ شمـاره؟  مـه پیـر مـره رسـوا کـنده.

: نـا اتا شمـاره هستـه فقط منـ دارمـبه

انقـد: بئو زودته بازار کار دارمـبه (تـو دلشـ فکـر میکـرد میلیاردره)

:فقط اتا ریسکــ دارنه

:مـه پـیر واری اونجانـ اونجانـــــ کار کندیـ مگه؟

فـرهاد کـه با دوربینــ عقبـ تورکـرده بـود.

فکـرشــو فهمیـد و خندیـد یکمـــــ. و دیـد سادستــــــ. و آرزو میکـرد خـر خومونیشــ شـه.

بهشـــ گفتــــــــ: نا شوخیـ هاکـردمـه ، ده هفتـه دیگـه برو سمتــ فلانــ جـاده.

 انـقـد دختریـ بود کـه از یازده دوازده سالگـی باکـرگیشـو از دستــــ داده بـود و بخاطـر خنگــ و هوسـرانــ بودنشـــ کـه گولـــ همــه ی پسرهایـــــ تلوچاکـــ رو میخـــورد و دخـترهای محلـــــ مسخرشــ میکـردنـــــــــ. کسیـ تحویلشـــــ نمیگرفتـــ و اصـولا توی روستـا بهشــ میگفتنـــ عقلتــــ کمه؟
 

فرهـاد تـوی دو هفتـه به تلوچاکـــــــ رفتــــــ و دیـد همـونیه که میخـواد. چونــــ دستـــ رو هـر دختـر شـهردیده میـذاشتـــــ بخاطر لجنـبازیشـــــ قالشــــــ میذاشتنــــــ.

فرهـاد فهمیـد زمینـــــــ دارنــــــــــ. دختره هم احمقــــــ بی چفتــــ هستـــ.

بعـددو ماه رابطـه بهشـــــ گفتــــ . منــــ کارمـ یجـوریه اگـه میخـوای باهامـ باشیــ بایـد باهامــ همکـاری کنیـــ.

فقط یه رازه به هیچکســ نگـو.

بهشـ گفتـــــــ : در مـورد شمارمــــ بهتـ میگمـــــ.

:چچیـــ شمـاره

: ببینــــ، نه شمـاره نیستـ گه

: پسـ چیه؟  ی نباشـه

: نه نیستــ، برو تو خـونه فقط به منـــ فکـر کنــــــــــ.

: چچیـ؟  منــ گفتمــ مله همـه فکـر کنه منـــ سادومـه، اعـی ته مـره گج گیـر بیاردی

: نـه تو بـرو، امشبــــ خوشحـال میشیــــــــ.

شبـ که فرهـاد بعد پاکـــــ کردنـ طویلـه تو روستاشـــ عصبیــــ شـده بـود.

شامشـو با اوقاتــــ تلخیـــــ از بی پولیــ و بیکـاری خـورد و بعـد لگـد زد بـه بشقابــــ و رفتـــ یه گوشـه زیر لحافـــــ.

تـازه طویلـه روپاکـ کرده بـود و بـوی پهنـــــ میـداد.

ساعتــــــ ۹ شبـــ انقـد توی خـونه منتظـر بـود.

فـرهاد کـه از بعد ساعتــــــ ۸ زیـر لحافـــــ با چشمــ بستـــه داخلــــ اتاقــــــ انقـد رو دیـد مـیزد ،دیـد انقـد کـه اونـ روز کلیـــ کار انجامــ داده بود مثلــــ پختــــ نونـــــ تو تنــور و دوشیدنـــــ شیـر و شستنــــ حیاط و رفتــ و روبـــ منـزلـــ دیـد خبر خوشیــــ که میخواستـــ تا شبـــ برسـه نرسیـد. 

اونــ فکـر میکــرد فرهادمیخـواد شـــــ اینـا بیاد.

فرهـاد تا ۱۰-۱۱ صبـر کـرد اونـــ مثلـــــ همیشـه دراز بکشـه.

(اونــــــ از استاد جینکافبخ و استاد ممشع درجـه ی استادیـــ سطـح دو و سـه چوخانـباخ) داشتـــــ.

از روستاشـ که تا روستای اونـــــــ سیــــــ کیلـومتـر فاصـله داشتـــــ داخلــ اتاقــــ انقـد رو مثلــــ قبلیهـا دـید میـزد.

بعـد از ده دقیقـه از دراز کشیدنشـونـــــــ 

خلاصــــه اینکـه فرهـاد و انقـد هستنـــــ توکـار نگهبانیــــــــ

ادامـه دارد